Idea zbudowania samochodu elektrycznego towarzyszy samochodom od samego początku ich historii. Pierwsze samochody elektryczne powstały już w 19-tym wieku, jednak szybko przegrały rywalizację z samochodami z silnikami spalinowymi. Okazało się, że seryjna produkcja samochodów elektrycznych, których cena, osiągi i zasięg jest akceptowalny dla klientów jest trudna lub wręcz niemożliwa. W związku z tym, koncepcja samochodów elektrycznych została porzucona na wiele dekad, a samochody z silnikami spalinowymi były rozwijane i stały się praktycznie niezastępowalne.
Pierwszą współczesną próbę stworzenia samochodu elektrycznego podjęło się General Motors w połowie lat dziewięćdziesiątych, budując samochód o prostej nazwie GM EV-1. Niestety, ze względów politycznych i ekonomicznych projekt został anulowany, a samochody zostały odebrane ich użytkownikom. W tym samym czasie, Toyota wybrała mniej ryzykowne rozwiązanie i opracowała pierwszy na rynku samochód hybrydowy o nazwie Prius.
Postanowiono skorzystać zarówno z zalet silników spalinowych i elektrycznych, uzyskując efekt synergii. Cel zrealizowano w 1996 roku, prezentując pierwszy na świecie seryjnie produkowany samochód hybrydowy. Pierwsza generacja Toyoty Prius nie osiągnęła wielkiego poziomy sprzedaży, jednak był on wystarczający aby koncepcja była dalej rozwijana. Druga generacja Priusa zaprezentowana w 2003 roku została bardzo dobrze przyjęta przez rynek. Okazało się, że w tym czasie ogromna liczba klientów na całym świecie poszukiwała samochodów przyjaznych środowisku. W związku z tym, Toyota sprzedała ogromną ilość samochodów i zaczęła wprowadzać napęd hybrydowy do większości oferowanych modeli, w tym do samochodów marki Lexus. Sukces napędu hybrydowego zmusił pozostałych producentów samochodów do próby dogonienia Toyoty, co rozpoczęło wielki rozwój technologii hybrydowej na całym świecie.
Samochody hybrydowe stopniowo zdobywają coraz większą część rynku i obecnie prawie wszystkie marki samochodów mają je w swojej ofercie. Samochody te cechuje niskie zużycie paliwa, szczególnie w ruchu miejskim. Jednak wiąże się z nimi również kilka problemów. Ich głównymi wadami są wysokie skomplikowanie i koszty. Tego typu samochody łączą w sobie silnik spalinowy, elektryczny, zestaw akumulatorów oraz wyszukany system sterowania. Ponad to, produkcja akumulatorów jest mało przyjazna środowisku, a ich recykling trudny.
Popularność samochodów hybrydowych otworzyła drzwi do dużych inwestycji w rozwój akumulatorów, które zawsze były główną przeszkodą w budowie samochodów elektrycznych. W konsekwencji kilku lat rozwoju samochodów hybrydowych, seryjna produkcja samochodów elektrycznych stała się realna. W rezultacie zaczęły pojawiać się pierwsze model aut elektrycznych, a ich liczba stale rośnie. Nissan wprowadził do sprzedaży model Leaf, a Renault model Fluence. BMW przedstawiło model i3, który ma nie tylko napęd elektryczny, lecz również cechuje go bardzo nowoczesne nadwozie z kompozytów. GM wprowadziło samochody Opel Ampera i Chevrolet Volt, chociaż one nie powinny być nazywane samochodami elektrycznymi lecz hybrydowymi, ponieważ posiadają również silnik spalinowy.
Obecnie jest się trudno odnaleźć w gąszczu nazw i typów używanych przez producentów samochodów, który samochód jest hybrydowy, a który elektryczny. Każda marka stosuje swoje własne nazwy, które często zmywają prawdziwe cechy samochodu. Jednak pośród wielu typów dostępnych na rynku, można wymienić następujące rodzaje: samochody hybrydowe HV (z ang. Hybrid Vehicle), samochody elektryczne EV (z ang. Electric Vehicle), samochody hybrydowe typu plug-in – z możliwością doładowywania (plug-in HV) oraz samochody elektryczne z zwiększonym zasięgiem EREV (Extended Range Electric Vehicle).
